ឪពុកមានជីវិតល្អបំផុត

ការសិក្សាដឹកនាំដោយអ្នកស្រាវជ្រាវនៅសាលាវេជ្ជសាស្ត្រនៃសាកលវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រ Stanford បង្ហាញថាបុរសដែលមានកូនមានហានិភ័យទាបក្នុងការស្លាប់ដោយសារជំងឺបេះដូងជាងបុរសដែលមិនមានកូន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ្នកស្រាវជ្រាវបានចង្អុលបង្ហាញយ៉ាងរហ័សថាលទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវរយៈពេល ១០ ឆ្នាំមិនគួរត្រូវបានបកស្រាយថាជាភស្តុតាងនៃបុព្វហេតុនិងផលប៉ះពាល់រវាងភាពជាឪពុកនិងសុខភាពសរសៃឈាមបេះដូងនោះទេ។

បោះពុម្ភផ្សាយក្នុងខែកញ្ញានៅក្នុងទិនានុប្បវត្តិ ការបន្តពូជមនុស្សការសិក្សាបានតាមដានសមាជិកបុរសប្រហែល ១៣៥.០០០ នាក់នៃព្រះគម្ពីរមរមន សមាគមអ្នកចូលនិវត្តន៍អាមេរិក។ ដើម្បីធ្វើឱ្យការសិក្សាមានគោលបំណងតាមដែលអាចធ្វើទៅបានមានតែបុរសដែលរៀបការនិងរៀបការបានចូលរួមក្នុងការស្រាវជ្រាវហើយបុរសដែលមានបញ្ហាសរសៃឈាមបេះដូងពីមុនត្រូវបានគេដកចេញ។ ប្រហែលជា ១០ ភាគរយនៃបុរសបានស្លាប់អំឡុងពេលនៃការស្រាវជ្រាវដែលក្នុងនោះមានម្នាក់ក្នុងចំណោម ៥ នាក់នៃការស្លាប់ដែលបណ្តាលមកពីជំងឺបេះដូង។ អ្នកស្រាវជ្រាវបានសម្គាល់ឃើញថាការកើនឡើង ១៧ ភាគរយនៃឱកាសនៃបុរសដែលគ្មានកូនបានស្លាប់ដោយសារជំងឺបេះដូងបើប្រៀបធៀបនឹងឪពុក។

យោងតាមអ្នកស្រាវជ្រាវដឹកនាំលោកវេជ្ជបណ្ឌិត Michael Heisenberg ជំនួយការសាស្រ្តាចារ្យខាងផ្នែកខាងទឹកនោមនៅស្ទែនហ្វដហានិភ័យទូទៅនៃការស្លាប់ពីបុព្វហេតុទាំងអស់គឺខ្ពស់ជាងបុរសដែលគ្មានកូន។ សំណួរមួយដែលគាត់និងក្រុមរបស់គាត់បានលើកឡើងគឺថាតើមានទំនាក់ទំនងជីវសាស្ត្ររវាងទំនាក់ទំនងរវាងភាពគ្មានកូននិងជំងឺបេះដូងដែរឬទេ។ តាមរយៈការលុបបំបាត់បុរសដែលមិនទាន់រៀបការចេញពីក្រុមសិក្សាការវិភាគរបស់ក្រុមបានធ្វើឱ្យភាពគ្មានកូនក្លាយជាជំហានមួយកាន់តែជិតទៅនឹងការតភ្ជាប់ដែលអាចកើតមាន។

ការសិក្សាតូចមួយនៃឪពុកជនជាតិហ្វីលីពីនចំនួន ៦០០ នាក់បានបង្ហាញថាមុខវិជ្ជាដែលមានកម្រិតតេស្តូស្តេរ៉ូនខ្ពស់នៅពេលចាប់ផ្តើមនៃការសិក្សាមានឪកាសល្អក្នុងការស្វែងរកមិត្តរួមនិងឪពុកជាងបុរសដែលមានកម្រិតដំបូងទាប។ ទោះបីជាការសិក្សារបស់អ៊ីសឺនប៊ែកមិនបានវាស់កម្រិតអរម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូននៅក្នុងមុខវិជ្ជារបស់ខ្លួនក៏ដោយក៏គាត់បានណែនាំថាប្រសិនបើកម្រិតអរម៉ូនតេស្តូស្តេរ៉ូនទាបផ្តល់ឱ្យមានកូនតិចវាអាចបង្ហាញពីបញ្ហាដែលអាចនាំឱ្យមានហានិភ័យខ្ពស់នៃជំងឺសរសៃឈាមបេះដូងនៅថ្ងៃក្រោយ។

ទោះយ៉ាងណាគាត់បានទទួលស្គាល់ថាកត្តាដទៃទៀតក្រៅពីកម្រិតតេស្តូស្តេរ៉ូនអាចនាំឱ្យមានការថយចុះនូវអត្រាកើតជំងឺបេះដូងក្នុងចំណោមឪពុករួមទាំងលទ្ធភាពដែលបុរសដែលមានកូនមានទំនោរទៅរកអាកប្បកិរិយាសុខភាពល្អដែលនាំឱ្យមានអាយុវែង។